And now, the end is near.....

Hey allemaal,

Het is weer tijd voor een berichtje, ik ben het al een hele tijd van plan, maar ik heb er gewoon geen tijd voor gehad. Alle tijd die ik achter de computer had moest ik aan school besteden. Ik heb nu mijn final report af, maar er moeten nog steeds andere verslagen geschreven worden. Dat is hopelijk morgen afgerond.

Op dit moment voel ik me een beetje ziek (worden) en daar baal ik van, want het is mijn laatste week hier en daar wil ik ten volste van genieten. Ik ga donderdag met de Portugese meisjes, het vriendje van één van de Portugese meisjes (die is hier voor drie weken!!) en nog twee andere jongens naar Estland – Talin. We gaan met de trein naar Helsinki en dan met de boot naar Talin. Daar gaan we in een hostel overnachten en Talin uitckecken. Ik ga zaterdag alweer terug in mijn eentje, omdat ik zondag nodig heb om mijn huis schoon te maken, m’n koffer te pakken en rustig afscheid te nemen van dit mooie land. Die anderen komen zondagavond laat pas weer terug, dat zou voor mij niet mogelijk zijn. Maandagmiddag vertrekt ons vliegtuig vanuit Joensuu naar Helsinki, daar hoeven we maar even te wachten en als alles goed gaat zijn we om een een uur of zes plaatselijke tijd alweer in Amsterdam.

Ik heb er nu wel vrede mee dat ik weer naar huis ga. Dat komt omdat ik me er op ingesteld heb. Ik had namelijk ook best nog wel langer kunnen en willen blijven. Als ik kijk naar alle fantastische trips en feestjes die de anderen nog te wachten staan ben ik echt jaloers en wil ik het liefst blijven, maar ja in Nederland kan ook gefeest worden natuurlijk!! En ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien natuurlijk.

De temperaturen zijn inmiddels goed gedaald en echt noemenswaardig. Vanochtend was het -28. Ik moet zeggen dat het niet heel anders voelt dan -20 of -15. Het is ook echt wel te dragen, je moet je alleen goed aankleden en niet te lang achter elkaar buiten zijn. Je went er op een bepaalde manier ook aan denk ik, want ik had van de week een kwartier buiten gestaan om op m’n bus te wachten en ik probeerde in te schatten hoe koud het was. Ik dacht zoiets van -8 of wat warmer, maar het bleek -20 te zijn! Als het nu -2 of -3 graden is, voelt het echt alsof het boven nul is zo zacht.

Ik heb mijn stage nu afegrond, gister was mijn laatste stagedag. Ik had mijn eigen dramagroep op de instelling met drie cliënten. Samen hebben we een toneelstukje gemaakt en die hebben we gister opgedragen aan de mensen van het dagactiviteiten centrum. Er was ook iemand van de lokale krant bij en ik moest zelfs nog wat vragen beantwoorden over wat ik had gedaan en dergelijke. Het komt ook nog in een andere krant te staan, dus het was een big happening en dat is echt fantastisch voor die mensen!! Ik heb een super tijd daar gehad en ik heb er heel veel geleerd.

Verder zal ik nog wat vertellen over wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Ik was namelijk gebleven bij het Get to Know Each Other feestej waar ik heen zou gaan. Dat was echt hartstikke leuk en gezellig, veel nieuwe mensen gezien en gesproken. De link naar de foto’s daarvan staat in mijn vorige berichtje.

De volgende dag was het echt een onvoorstelbaar mooie dag qua weer. Ik denk de mooiste die we hier tot nu toe gehad hebben. De lucht was kraakhelder, er lag een prachtig pak witte sneeuw, het vroor en de zon scheen fel, fantastisch! Ik wou echt een wandeling naar het strand maken. Ik heb de Portugese meisjes gevraagd of ze mee wilden, want ik wou hen graag het strand laten zien en dat hebben we gedaan. We kwamen ook nog Dominique tegen, een Poolse jongen die bij Mario woont. Hij is ook meegegaan, het was prachtig, we stonden midden op het meer, want die was helemaal bevroren en we hebben even een paar mooie pics geschoten. Mariana (voor de oplettende mensen die zich afvragen waarom ik Mariana nu met een y schrijf: haar mailadres was met een y, maar je schrijft haar naam met een i, dat wist ik eerst niet) heeft een digitale camera en ik heb haar foto’s gekregen, die kun je hier bekijken: http://www.mijnalbum.nl/Album=4X4KWJGC

Daarna zijn we weer teruggegaan en hebben we met z’n vieren film gekeken. Nou ja, veel heb ik er niet van gezien, want halverwege viel ik half in slaap maar oké, het was relaxed en daar ging het om. ’s Avonds hadden we weer een studentenfeestje. Ditmaal zijn we naar het centrum gefietst en vanaf daar zijn we met de bus gegaan. Na een gezellige avond gingen we met de laatste bus weer terug en toen we in het centrum kwamen bleek Mariana’s fiets gestolen te zijn. Ze had hem niet op slot gedaan en iemand heeft hem meegenomen. Dat kan dus ook gebeuren hier. Op zich was ik er niet heel rouwig om, want nu moesten we wel in de taxi. Het was namelijk echt koud, -20, brrrrr. We moesten alsnog een hele tijd in de rij voor de taxi wachten, want Jukka werkte deze avond niet, maar we zijn alsnog in een warme taxi thuisgekomen.

Dan het weekend in Koli: ik heb een hartstikke mooi weekend gehad in Koli. Ik heb voor het eerst in mijn leven geskied. Ik heb down-hill skiën gedaan en niet bepaald op een piste voor beginners, uhum. Ik zal maar zeggen dat het een wonder is dat ik niks heb gebroken, want het ging er echt heftig aan toe zo nu en dan.

Ik was eerst samen met twee Engelse meisjes, één daarvan had al vaker geskied, maar die ander was net zo´n groentje als mij en scheet half in haar broek. Toen we eindelijk de ski’s aanhadden (ik zal je zeggen; ik wist niet eens wat voor en achter was) en buiten in de rij stonden voor de skilift besloot dat ene meisje dat ze het toch niet durfde, het was helemaal niks voor haar. Zij ging weer naar binnen en leverde haar spul in. Ik vond het sneu voor haar en dacht dat ze misschien wel op de snowscooter wou met mij. Dat skiën kon ik een andere keer wel doen. Dus ik uit die rij stappen en alleen dat al was een lachertje. My goodness, je had me eens moeten zien stuntelen, echt hilarisch. Ik kon eerst gewoon niet uit die rij komen en stompte tegen de kinderingang aan en zo. Uiteindelijk was ik daar weg en toen moest ik een klein stukje naar beneden naar een trap die weer naar de winkel leidde waar ze de ski’s verhuurden. Ik weet niet hoe het kwam, maar opeens ging ik met een rotgang keihard op een hek af. BAM! Daar hing ik met mijn ski’s volledig over dat hek heen. Hilarisch. Dit gebeurde allemaal precies voor de ogen van al die ervaren skiërs die in de rij voor de skilift stonden. Die zullen wel gelachen hebben, maar ikzelf was degene die nog het hardst lachte moet ik zeggen! Ik heb die dingen eerst maar eens uitgedaan en ben toen naar binnen gegaan. Het bleek dat ze hier geen sneeuwscooters verhuurden, dus die optie konden we wel vergeten. Toen besloot ik om toch maar te gaan skiën natuurlijk. Ik weer terug in de rij, dat andere Engelse meisje was inmiddels al boven. Nu was ik samen met een Canadees meisje die ik laatst op een feestje had ontmoet. Het was heel grappig want toen ik zei dat ik uit Nederland kwam zei ze met zo’n prachtig, Amerikaans accent in gebrekkig Nederlands: ‘Ik kan ook een beetje Nederlands spreken.’ Ze had hiervoor van september tot december in Groningen gestudeerd. Zij gaf me een paar tips en zo ging ik de piste op. Crisis wat was dat steil zeg, niet normaal meer. In principe vond ik het doodeng, maar met een beetje stimulans en positive talking dat ik het wel kan en dat ik gewoon moet gaan zigzaggen laat ik me dan ook altijd maar weer gaan he. Dan zie ik wel waar ik beland en dat was in dit geval telkens met mijn hoofd in een hoop sneeuw en mijn benen gekronkeld om me heen. Omdat die heuvels zo steil waren ging ik telkens met een rotgang naar beneden en dat houdt dan niet meer op natuurlijk. Dat ging me dan veel te heftig en dan ging ik raar sturen en doen en dan belandde ik telkens ergens aan de zijkant in een hoop sneeuw. Wonder boven wonder ging dit elke keer net goed, maar op een gegeven moment werd het nog steiler en ik ging echt met een vette rotgang naar beneden. Ik weer raar sturen en doen en toen belandde ik weer ergens, maar dit keer stootte ik mijn hoofd best wel hard tegen de grond en toen besloot ik dat ik zou stoppen. Ik was echt een gevaar op de weg, voor mezelf en voor de anderen. Loslopend wild zullen we maar zeggen, levensgevaarlijk! Ik had eigenlijk best wel een goed plekje uitgekozen om te vallen, ik had een prachtig uitzicht over het meer en daar ben ik toen een hele tijd blijven zitten en ik heb genoten van het uitzicht en alles. Op een gegeven moment ben ik opgestaan en naar beneden gaan lopen. Dat valt ook nog niet mee zal ik je zeggen, van een steile heuvel, met sneeuwschoenen aan en ski’s die je moet tillen. Ik dacht: leuk, dat skiën! Zo heb ik een end gelopen en op een gegeven moment kwam ik bij een stukje dat iets minder steil was. Ik besloot dat ik het toch nog een keer wou proberen en ik moet zeggen dat het nu elke keer een stukje beter ging en het duurde langer voordat ik in de berm belandde. De laatste heuvel was weer heel steil en ik zei dat ik mijn ski’s weer uit zou doen om naar beneden te lopen. Ik zag mezelf daar al met een rotgang van afgaan, niet in staat om te remmen en keihard tegen een hek aanslaan. Nee, dat moest maar niet. Maar Rachel, het Canadese meisje, die inmiddels al een rondje skipiste had gedaan, zei: ‘No, I think you can do it.’ Oh, dacht ik, oké, dus toen heb ik het toch geprobeerd en het ging echt vet goed, ik maakte hele goeie zigzag bewegingen en had alles behoorlijk onder controle. Aan het einde ging ik met een mooie vaart naar beneden, maar ik had mezelf nog steeds onder controle, ik kon remmen! Ik vond het fantastisch!!! Ik kreeg er schik in, ik wou weer! Maar ik wou niet weer helemaal naar boven, dus toen ben ik telkens zelf een stuk naar boven gelopen met mijn ski’s en vervolgens skiede ik naar beneden. Ik vond het fantastisch, ik kreeg er echt een enorme kick van!! Dit heb ik een paar keer gedaan en toen was het ook alweer tijd om mijn ski’s in te leveren. Weer een ervaring rijker.

’s Avonds een leuk feestje gehad in één van de cottages en uiteindelijk om twee uur nog in de sauna geweest, heerlijk. De volgende ochtend bleek er opeens een optie te zijn om te paardrijden door het bos. Ik heb deze kans aangegrepen en wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Het was onvoorstelbaar mooi. Ik had ook nog nooit op een paard gereden, dus dat was ook weer helemaal nieuw voor mij, ik ben overal voor in. We kregen een cap op en van die stoere cowboylappen om onze benen en daarna kreeg iedereen een paard (het leken wel pony’s maar het waren echt paarden) toegewezen. Alleen al het zitten op het paard vond ik fantastisch!! Wauw! We hebben eerst in een soort van piste geoefend, dat ging prima, het zijn natuurlijk van die makkelijke paarden die gewoon de leider volgen, in principe hoefde ik helemaal niks te doen, maar dat maakte niks uit, het leek heel wat. Toen gingen we in draf en altijd als ik dat zie, lijkt het heel makkelijk en vet cool, maar dat viel me nog even vies tegen. Ik zat daar te hobbelen op dat paard en had echt het gevoel dat ik er elk moment af kon vallen. Ik kon niet zeggen dat het echt ontspannen was. De tweede keer was het weer zo, ik kwam helemaal scheef te zitten op mijn zadel. Toen vroeg de instructeur of we nog vragen hadden. Ik zei: ‘Yes, I have the feeling that I will fall when we go fast’ ‘Yes, we can go to the forest now.’, was zijn antwoord. Haha, hij had me niet goed verstaan!! Ik was natuurlijk ook de laatste in de rij. Anyway, mijn buurvrouw had wel gehoord wat ik zei en die heeft me een paar tips gegeven waardoor het beter zou gaan. Toen zijn we de bossen in gegaan. Het was echt onvoorstelbaar mooi. Het was als een sprookje, te iddylisch voor woorden. Rijdend op een paard in de lekkere vrieskou door de prachtige witte sneeuw met op de achtergrond grote heuvels met prachtige besneeuwde bomen en een prachtige lucht met de zon die fel schijnt. Wauw, intens genieten was het, ja echt fantastisch! They really saved the best for last! Zo hebben we een heel end door de bossen gereden en zo nu en dan gingen we ook weer in draf en dat ging me steeds beter af moet ik zeggen. Op een gegeven moment kon ik er echt van genieten. Het was een onvergetelijke en onvoorstelbaar mooie ervaring, ik ben blij dat ik dat mee heb mogen maken.

Toen we terugkwamen was de bus er al bijna en was het weer tijd om huiswaarts te gaan. Ik ben nog even op de thee geweest bij de Portugese meisjes om te vragen hoe hun weekend was en ’s avonds heb ik heel gezellig bij Merel gegeten en bijgekletst over ons weekend.

Ik heb ook foto’s van die trip, maar die moet ik nog even in mijn album plaatsen, samen met nog meer foto’s. Dat doe ik waarschijnlijk morgen wel even. Die hebben jullie nog van mij tegoed.

Ik zal nu eerst weer even met mijn schoolopdrachten bezig Ik kijk er naar uit om iedereen volgende week weer te zien!! Ongelofelijk, over een week zit ik gewoon alweer aan de stampot boerenkool bij mijn ouders ;-)

Tot gauw!

Dikke kus van Janneke