Weer thuis!! En ziek :-(

He iedereen! Nou, ik ben weer thuis hoor, ook al een aantal dagen. Maandagavond zijn we aangekomen na twee hele goede vluchten (Joensuu-Helsinki, Helsinki-Amsterdam). Mijn ouders en zusje stonden me op te wachten met een mooie ‘welcome home’ ballon, dus dat was heel lief, maar ik voelde me niet echt fantastisch. Ik was die ochtend heel blij wakker geworden en voelde me eindelijk weer wat beter nadat ik me dagenlang ziek had gevoeld. Ik dacht dat het nu weer de goede kant op zou gaan. Ik heb nog de laatste dingen schoongemaakt in mijn huisje en om twaalf uur heeft Jukka ons opgehaald om ons naar het vliegveld te brengen, echt hartstikke lief van hem. Dat vliegveld in Joensuu stelt trouwens geen drol voor, maar dat is juist heel relaxed. Merel zette haar koffers op de gewichtbank (zo noem ik het maar even) en de teller zei ons dat ze 30 kilo in haar koffer en tas had te zitten. Tien kilo te veel, terwijl ze echt zoveel mogelijk weggegeven en achtergelaten had! Als ze dit zou moeten betalen betekende dat € 160,-!!! Ik had zelf een nette 18,5 kilo, maar dat kwam ook omdat mijn ouders al wat mee hadden genomen en mijn handbagage was wel tien kilo. Gelukkig hoefden we na een beetje zielig doen en gesmeek ons teveel aan bagage, net als de heenweg, niet te betalen. Op het vliegveld in Joensuu was er dus nog niks aan de hand en had ik nog steeds wel zin om naar huis te gaan. Maar nadat Merel en ik met een klein bagagekarretje door het hele vliegveld van Helsinki hadden gescheurd (wat echt machtig mooi was, je had al die mensen eens moeten zien kijken; twee van die hysterische meiden: één het karretje duwend en de ander erin gepropt, echt super!) en we door de douanecontrole heen waren gekomen zaten we bij de gate voor het vliegtuig naar Amsterdam en ik hoorde opeens mensen Nederlands praten. Oh, wat vond ik dat verschrikkelijk!! Het spijt me om te zeggen, maar ik vond het echt vreselijk om die taal te horen, terwijl Merel en ik het bijna de hele tijd tegen elkaar spreken, maar dat is toch anders. Ik had bijna drie maanden lang geen andere mensen Nederlands horen praten en om dat nu weer te horen vond ik echt verschrikkelijk. Als je al die tijd van die prachtige talen en klanken om je heen hebt gehoord als Spaans, Portugees, Frans en Fins dan klinkt Nederlands vervolgens heel erg afgezaagd. Dat klinkt heel negatief….. en dat is het ook haha! (ik ben het inmiddels alweer gewend hoor!) Ik vond het ook niet leuk dat iedereen nu weer kon begrijpen wat Merel en ik tegen elkaar zeiden. Ik wou daar niet zijn, ik wou daar weg. Ik wou niet naar Nederland. Toen kwamen voor het eerst de tranen en de enorme weerstand om in dat vliegtuig te stappen en definitief naar Nederland te gaan. Toch ben ik natuurlijk wel in het vliegtuig gestapt, ik had geen keus. Onderweg besefte ik dat dit dan echt het einde was van onze prachtige reis en dat ik al die lieve Finse mensen en dat ontzettend mooie land enorm zou gaan missen. Ik keek uit het raam naar al die prachtige wolken en dat deed me denken aan het strand vol met sneeuw waar we een week geleden nog over gelopen en gesprongen en in gelegen hadden. Ik hoorde zo nu en dan ook nog mensen Fins tegen elkaar praten en dat vond ik zó fijn, zoveel mooier dan wanneer ik Nederlanders hoorde praten. Ik heb het al die tijd dat ik in Finland was prachtig gevonden als mensen Fins tegen elkaar spraken en nu, na drie maanden, voelde het ook gewoon heel erg vertrouwd als ik dat weer hoorde. Alsof het mijn eigen taal is, terwijl ik er amper wat van versta. Maar goed, zo kwam het dus dat ik niet vol blijdschap mijn ouders begroette. Daarnaast voelde ik me ook weer ziek en heel erg moe en dat gevoel is gebleven, want ik ben maandagavond op bed gegaan en ik heb er vervolgens bijna 2 ½ dag in gelegen en geslapen. Ik was echt heel erg ziek en ongelofelijk moe. Alsof ik voor drie maanden ziek-zijn en slaap in moest halen. Daar snapte ik trouwens echt helemaal niks van, ik bedoel volgens mij heb ik het echt heel rustig aan gedaan de afgelopen maanden ;-) Gelukkig voel ik me vandaag alweer wat beter en ik ben bijna weer klaar om me aan de buitenwereld te laten zien , daar heb ik ook ontzettend veel zin in, om iedereen weer te zien!!

Mijn reis is dus voorbij en ik kan terugkijken op een fantastische, geweldige tijd!! ‘The best time of my life’ echt waar. Ik heb zo ontzettend veel leuke, nieuwe en onwijs geweldige dingen gedaan en beleefd, ongelofelijk!! Ik kan mijn rugzakje helemaal volproppen met alle bijzondere ervaringen die ik heb opgedaan. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de kans heb gekregen om in het buitenland stage te lopen en ik heb er met volle teugen van genoten. Ik heb in drie maanden tijd ook maar liefst vier verschillende landen bezocht (Zweden, Rusland, Estland en Finland natuurlijk) wat een rijkdom!! Ik ben blij dat ik al die weblog verhalen heb geschreven, zodat ik ook zelf nog weet wat ik allemaal heb gedaan. Ik ga alle verhalen met de reacties bundelen en dat wordt dan mijn reisverslag. Verder heb ik dan nog zo’n driehonderd foto’s (!!!! Ik schrik er zelf ook van) die ik met mijn analoge cameraatje heb gemaakt en natuurlijk de digitale foto’s van Merel en allerlei andere mensen. Dan moet mijn herinnering wel levend blijven zou ik zeggen.

Ik heb ook echt onwijs veel geleerd en iets wat we meteen in het begin hebben geleerd en wat ik graag nog even wil delen is dat je nooit moet luisteren naar wat andere mensen over andere mensen, landen en/of culturen zeggen. Tuurlijk mag je er wel naar luisteren, maar je moet altijd eerst zelf ervaren hoe iets is en hoe bepaalde mensen zijn voordat je er een oordeel over kunt vormen. Er werd ons door iedereen verteld dat de Finnen heel verlegen waren, bijna niet spraken en helemaal niet outgoing waren. Dat waren niet alleen buitenlanders die dat over de Finnen zeiden, het waren de Finnen zelf ook die dat heel vaak tegen ons gezegd hebben, maar wij hebben iedere keer het tegendeel mogen ervaren. Er zijn zó ontzettend veel spraakzame, outgoing Finnen! Tuurlijk zijn er ook van die hele verlegen, niet spraakzame types (zoals mijn huisgenootje met wie ik in drie maanden tijd welgeteld één gesprek heb gevoerd), maar die zijn er overal. Het hangt natuurlijk ook helemaal van jezelf af hoe open je staat voor anderen!

Ik heb denk ik best wel een beetje een negatief verhaal over St. Petersburg geschreven, maar dat was alleen mijn beleving van dat moment maar. Ik heb ook zoveel goede verhalen over Rusland en specifiek St. Petersbrug gehoord! Ik wil maar zeggen dat jullie je mening over Finland, Rusland of welk land of type mens dan ook maar absoluut niet door mijn verhalen moeten laten beïnvloeden, want dat is alleen maar mijn beleving vanuit mijn perspectief bekeken. Ik zou zeggen, kom naar Finland en ervaar het zelf!!!! Het is absoluut de moeite waard.

Nou genoeg gebazel. Ik wil tot slot nog iedereen bedanken die mijn weblog heeft gelezen en iedere keer weer van die superleuke reacties heeft geplaatst (ook de mensen die geen reactie hebben geplaatst super bedankt)!! Dat heeft me echt ontzettend goed gedaan. De gedachte dat er zoveel mensen waren die mijn weblog lazen en met me meeleefden gaf me echt een steun in de rug als ik me eens slecht voelde. Het heeft me echt heel erg goed gedaan. Dus nogmaals: IEDEREEN ONWIJS BEDANKT!!! KIITOS!!!

Ja, dat is wel wennen trouwens, ik ben zo gewend om ‘kiitos’ te zeggen als ik iemand wil bedanken, maar niemand snapt dat hier meer, dat vind ik wel klote.

Ik ben trouwens ook nog naar Talin geweest met mijn zieke hoofd. Ik heb daar twee nachten en een dag doorgebracht. We zaten in het oude stadsgedeelte en dat was werkelijk waar prachtig!!! Het is ook een soort beschermd iets van de Unesco, omdat het zo mooi is. Ik heb me de ogen uitgekeken en er echt van genoten. Maar goed, beter ben ik daar niet echt van geworden dus ;-)

Het is vreemd hoe gauw alles weer normaal is. Het is alsof ik nooit drie maanden weg ben geweest, er is ook gewoon niks veranderd thuis. Ik vind het leuk om terug te zijn, maar als ze me aan zouden bieden om morgen weer terug te gaan voor drie maanden zou ik zonder aarzelen JAAA! zeggen. Ik heb daar echt een fantastisch leven gehad en op dit moment zijn er gewoon ontzettend veel toffe mensen daar die ik ken. Maar dat grote zwarte gat waar ik zo bang voor was, daar ben ik nog niet in gevallen gelukkig. We zullen zien of het nog gebeurt, maar ik denk dat het wel meevalt.

Nou dat was het dan, the end of my weblog. Ik zal het wel missen hoor: het schrijven van die verhalen en vervolgens kijken wie er reageert en wat diegene zegt. Maar goed, nu kan ik iedereen weer in levende lijve spreken. Dat heeft ook wel iets natuurlijk.

Genoeg geluld. Nogmaals ontzettend bedankt iedereen voor alle geweldige reacties, kaarten en brieven die ik heb gekregen en alle steun die ik voelde vanuit Nederland. KIITOS!

Tot gauw in levende lijve!

Dikke knuffel en kus van Janneke