eerste bericht uit Finland!!!

De reis naar Joensuu

Donderdag 9 november 2006

Thé day was eindelijk aangebroken!! Ik had er zó lang naar uitgekeken en nu was het eindelijk zover. Op stage naar Joensuu en een geweldige tijd tegemoet gaan, ik kon niet wachten!! Ik was die dag net als de dag ervoor al om 6 uur op, denkend aan alle dingen die ik nog moest doen, kon ik gewoon niet meer slapen. Die laatste dag zat ik vooral met één ding en dat was mijn teveel aan bagage. Ik had schiphol gebeld en daar hadden ze me verteld dat elke kilo die je teveel had (boven de 20 kilo) je € 16,- zou kosten!!!! Ik had veel meer dan twintig kilo en heb uiteindelijk geprobeerd om nog zoveel mogelijk uit m’n koffer en handbagage te halen, dus alle luxe verzorgingsproducten die ik al weken klaar had te staan gingen eruit, ook boeken, en m’n dekbed. Echt klote maar ja ik dacht voor € 16,- kan ik daar beter nieuw spul kopen. Ook m’n agenda thuisgelaten, alleen maar extra gewicht. Op zich was dat ook nog wel vrij symbolisch, of hoe je het ook wilt noemen. Niet meer al dat geplan en al die verplichtingen die in mijn agenda staan, die liet ik allemaal thuis achter me! Daarnaast had ik gewoon zoveel mogelijk kleren aan, dat scheelde ook weer in m’n koffer: Ik had een hemd, t-shirt, trui, jasje, een winterjas en daaroverheen nog een winterjas aan en ook een sjaal kon niet ontbreken natuurlijk. Drie riemen om je middel doen is ook een goede tip als je zoveel mogelijk bagage mee wilt nemen ;-). Je loopt alleen gigantisch voor schut, maar dat moet je maar voor lief nemen.

Samen met papa en mama in de auto naar Schiphol. We kwamen ongeveer tegelijk met Merel en haar vriend aan daar. Toen moesten we inchecken. Natuurlijk nog steeds veel te veel bagage, Merel had ook veel te veel, iets van 27 kilo of zo. Maar we hebben even heel zielig gedaan en verteld dat we drie maanden weg zouden naar een koud land. Die vrouw vond het echt niet kunnen, maar toch heeft ze onze bagage op de band gedaan en we hoefden niks bij te betalen!!! Wow, super!! Dat scheelde weer € 160,- of meer. Er stond een gigantische rij voor de douane, want de regels waren sinds maandag strenger geworden. Je mag helemaal geen vloeistoffen meer meenemen in je handbagage. Zelfs niet tandpasta, of zoiets als lippenstift, dat moest allemaal in plastic doorzichtige pakjes, Naja, anyway ik door die douane poort en natuurlijk ging die pieper af. Dus ik moest gefouilleerd worden. Ik vond het alleen maar grappig. Ik had natuurlijk drie riemen om m’n middel, dan maak je jezelf ook gewoon verdacht. Maar goed, ik ben even goed gefouilleerd, ik moest m’n schoenen uitdoen en ook die gingen onder de band door, maar er was niks te vinden. Uiteraard piepte de scanner ook toen mijn handbagage eronderdoor ging, dus ook dat moest opengehaald worden. Ik vond het echt ontzettend lachwekkend. Ik had een potje met pillen in m’n handbagage en dat was de oorzaak. Nou, toen mochten we eindelijk door. Ik had het ondertussen echt gigantisch heet, maar ja wat wil je ook met een trui, jasje, en twee dikke winterjassen…. :-) Merel zou nog even gigantisch inslaan bij de taxfree shop voor shag en sigaretten, maar toen we bij de kassa stonden bleek dat we dan buiten Europa zouden moeten gaan. Nooit geweten. (uiteindelijk bleek dat de shag en sigaretten in Finland helemaal niet zoveel duurder waren maar ok) Toen om 19:00 in het vliegtuig, ik had een prachtig plaatsje bij het raam en daar gingen we: Fantastisch!! Wauw wat was dat mooi dat opstijgen, het was donker en je zag al die prachtige lichtjes van de stad, schitterend!! Ik voelde me echt supergelukkig!! Na twee-en-een-half uur kwamen we aan in Helsinki en dat was echt een supervreemde gewaarwording. Toen we landden lag er namelijk allemaal sneeuw en het was gewoon winter!! In dik twee uur waren we van herfst naar winter gegaan, echt zó vreemd!! Maar wel heel mooi. Het sneeuwde ook en zo. We kwamen daar in de hal van het vliegveld en er was bijna geen kip meer. Het was compleet uitgestorven. Daar waren we dan: in Helsinki, de hoofdstad van Finland, op het internationale vliegveld en er was gewoon totaal geen leven. Het was bijna eng gewoon, we waren op een wc en het was echt spookachtig stil, we zaten elkaar gigantisch bang te maken. Toen zijn we nog even naar buiten gegaan daar, onze eerste stapjes in de sneeuw gezet, enkele kiekjes geschoten en toen besloten we om maar ergens op het vliegveld een plekje op te zoeken waar we konden slapen. Om zes uur de volgende ochtend zou onze binnenlandse vlucht vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan. We vonden een gigantische hal met allemaal mooie bankjes waar we op zijn gaan liggen en ook echt hebben geslapen! Rond een uur of vier ’s nachts, stond ik even op en ik keek opzij en opeens lagen daar allemaal mensen op bankjes, terwijl toen wij daar gingen liggen, er echt nog niemand lag!! Supergrappig, het voelde ook wel gezellig zeg maar, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje.

Toen nog een uurtje in het vliegtuig (bij de controle door de douane, ging trouwens weer de pieper zowel bij mij als mijn handbagage af en herhaalde hetzelfde ritueel als op Schiphol zich weer haha!). In Joensuu werden we opgewacht door onze twee studententutoren. Laten we zeggen dat daar de tweede dag begon (even voor de juiste verslaggeving .)

Dag 1 in Joensuu; vrijdag 10 november 2006

Het vliegveld in Joensuu stelde trouwens helemaal geen drol voor. We kwamen meteen in dezelfde ruimte als waar die twee meisjes wachtten, we hoefden nergens meer doorheen of zo. Toen moesten we ons in de auto van één van die meisjes proppen. De kofferbak zat al vol met onze survivalpakketten (die kon je bestellen en daar zitten dan borden, bestek, twee bekers, een kussen en een dekbed in). Al onze bagage en wijzelf moesten dus op de achterbank, in principe bijna onmogelijk, maar toch is het ons gelukt, echt lachen! Al rijdende kwamen we erachter dat we helemaal niet zo midden in het centrum woonden, maar meer in een buitenwijk en dat we elke dag met de bus zouden moeten om in het centrum te komen. Mmmm, niet wat we verwacht hadden. We kwamen aan bij onze appartementencomplexen en zochten onze kamers op. We wonen ongeveer honderd meter van elkaar vandaan. Daar hebben we onze bagage gedropt en een beetje bekeken wat er in het survival pakket zat. Wat was ik blij dat ik op het vliegveld net voor de bagage-check-in alsnog mijn dekbedovertrek in mijn koffer had gedaan!! Er zat namelijk een heel viezig, lelijk, maar vooral ook superdun dekbedje in die doos. Het woord survival pakket kon je dus vrij letterlijk nemen!! Met mijn eigen dekbedovertrek zou het nog ietsje warmer worden. Toen hadden Laura en Eveliina (zo schrijf je dat hier) het erover dat we een afspraak hadden bij the international office…. Oké. Dus daar werden we ook meteen heengebracht en in principe een beetje gedropt, want die meisjes moesten naar school, het was 08:20 of zo en hun college was al om 08:00 uur begonnen (ook vet vroeg trouwens), dus zij moesten gauw weer weg. Daar stonden we dan….we werden verwelkomt door Anne en moesten meteen papieren invullen. Toen zij even wegging keek Merel me aan en zei: “Ik voel me nu echt gigantisch kut”, en ik zei: “Ja ik ook.” En daar gingen we, janken als twee zielsverloren hondjes. Je kon ons echt wel opvegen. Jeetje wat voelden wij ons kut, echt niet normaal meer. Toch probeerden we ons in te houden, want we zaten gewoon op een kantoor. Maar toen Anne terugkwam reageerde ze heel normaal, ze maakt het vast vaker mee dat studenten zitten te huilen als ze bij haar op het kantoor komen. We mochten rustig aan doen en ze waren daar echt heel lief voor ons. Daarna kregen we nog van alles uitgelegd en werd het ene na het andere papier naar ons toegeschoven. We werden echt overspoeld met informatie, terwijl onze hoofden daar totaal niet naar stonden. Maar goed, dat hoorde erbij. Toen bood Anne aan om ons naar ons appartement te brengen. Wauw, dat was echt lief!! We hadden anders ook echt geen idee hoe we daar moesten komen. Toen vroeg ik haar of ze ons dan niet bij de dichtstbijzijnde supermarkt vanaf ons appartement wou droppen, want we moesten ook nog boodschappen doen, we hadden helemaal niks meer en ik had sinds gisteravond niks meer gegeten. Dat wou ze ook wel doen en toen bood ze ook nog aan om ons naar Joensuunelli te brengen, het kantoor waar we heen moesten voor onze huurcontracten en zo. Van daaruit zijn we naar het centrum gegaan en toen heeft ze ons gewoon mee op sleeptouw genomen. We hebben een nieuwe simkaart voor Merel gekocht (hij deed het niet bij mij) en ook een kabel zodat we internet konden hebben op Merels kamer. Zo heeft ze de hele dag met ons rondgetogen. Ik voelde me eerst echt heel erg bezwaard, maar op een gegeven moment zei ze dat ze dit wel vaker deed en dat dit ook bij haar werk hoorde. Ze wou eigenlijk ook gewoon niet terug naar kantoor, want daar lag werk te wachten waar ze helemaal geen zin in had. Je snapt wel dat het dus gewoon een supertof wijf was en zij heeft ons er die middag echt even doorheen gesleept! Ook in de supermarkt heeft ze van alles aan ons uitgelegd echt fantastisch!! Daarna werden we toch echt bij onze appartementen gedropt. We hebben toen om de beurt onze koffers uitgepakt en zo en onze kamers een beetje ingericht.

Die avond zijn we het centrum in geweest en hebben we een tentje opgezocht waar we konden eten. Er waren voor ons gevoel niet veel mogelijkheden. Het was vrijdagavond en het was zó ontzettend rustig, we hadden echt zoiets van: Where the fock is everybody!! Dat gevoel is nog wel een hele tijd gebleven omdat we ook bij onze appartementencomplexen waar allemaal internationale en Finse studenten zouden moeten zitten bijna niemand zagen. Het was alsof wij de enige twee waren daar. We hadden ondertussen ook al van meerdere mensen gehoord dat het heel moeilijk was om contact te maken met Finnen, dat ze heel erg op zichzelf zijn en gewoon niet outgoing zijn. Wow, dit was allemaal zó anders dan ik had verwacht!!! Leefden er hier überhaupt wel mensen??????

Hoewel we ons aan de ene kant heel kut voelden en vol emoties zaten, hebben we die dag ook al ontzettend hard om onszelf moeten lachen!!! We wisten ook gewoon dat het er over een week allemaal heel anders uit zou zien. Die avond zou ik naar m’n appartement gaan, want ik was de hele avond bij Merel geweest. Het liefst was ik gebleven, maar ik wist dat dit beter was. Stond ik voor de deur, kon ik mijn appartementencomplex gewoon niet inkomen!! Ik kreeg de deur niet open, dus toen ben ik alsnog maar weer teruggegaan naar Merel en heb toen samen met haar op haar halfpersoonsbed gelegen. Want die bedden zijn echt klein. Zij met haar voeten bij mijn hoofd en andersom. Ach ja, dit was al een stuk luxer dan de nacht ervoor op het vliegveld.

Dag 2 zaterdag 11 november

De volgende ochtend samen ontbeten en toen was er een huisgenootje van Merel die ons vanalles vertelde. Dat was hartstikke mooi. Zij vertelde ook over mijn huisgenootjes. Toevallig was het ene huisgenootje dat ik nog niet gezien had een goede vriendin van haar, maar die was nu niet thuis en zou pas zondagavond weer terugkomen. Het andere meisje dat ik de avond ervoor wel even had gezien en compleet overspoeld had met mijn enthousiasme bleek een heel apart Fins meisje te zijn. Anne, (nog een Anne, maar ditmaal Merels huisgenootje) vertelde dat ze praktisch nooit uit haar kamer komt en als ze dat wel doet dan alleen ’s avonds laat en als ze bijvoorbeeld naar de douche moet rent ze keisnel van haar kamer naar de douche (wat in principe maar twee meter is maar oké). Ze is gewoon gigantisch mensenschuw dus en heel vreemd. Dat heb ik weer, dacht ik. Opeens herinnerde ik me ook weer iets wat Anne van the International Office de dag ervoor had gezegd. Zij vertelde over een Portugese internationale studente die met een meisje samen had gewoon die al die tijd niks tegen haar had gezegd en zich amper had laten zien. Ik vond dat echt verschrikkelijk en zei toen ook: “Well, if it would happen to me, then I would ask for another room!” Toen had Merels huisgenootje het ook over een Portugees meisje die voor mij in mijn kamer heeft gewoond……het zou toch niet……..nou ja we zullen zien, op het moment dat ik dit zit te typen is het dinsdag en ik heb mijn huisgenootje toevallig nog één keer gezien, ze zei hello en ging naar haar kamer… ik ben benieuwd, het zou wel te toevallig zijn dat ik nou juist bij datzelfde meisje in een appartement woon.

Anyway later die dag hadden we een afspraak met Tiina van de school. Zij heeft ons van alles uitgelegd over onze stageplekken en zo en verteld wanneer we daar een afspraak hebben. Merel vroeg of we ook met elkaar mee mochten zodat we elkaars stageplekken zouden kunnen bekijken, dat was prima. Daarna is ook Tiina nog een hele tijd met ons mee geweest naar het centrum. Ze heeft ons allerlei winkels laten zien waar we dingen vandaan konden halen die we graag wilden hebben. Echt ongelofelijk dat al die leraren en mensen dat gewoon allemaal doen, zó lief gewoon!! We hebben mooi pakpapier gekocht in retrostijl die we op onze muren konden hangen, lekker onze kamers oppimpen en gezellig maken.

Die avond zouden we op stap gaan en we werden ook door Eveliina (onze studententutor) gebeld of we al plannen hadden voor die avond. Zij wou ons wel meenemen naar de plaats waar we ook al van plan waren om heen te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Samen met Eveliina, haar vriend en een vriendin zijn we eerst naar een Ierse pub geweest waar we heel gezellig hebben zitten kletsen. Daarna zijn we naar die plaats gegaan waar we ook al heen zouden gaan. Van buiten leek het wel een kerk en van binnen was het meer een jeugdhonk. Daar was een supergrappige band met drie mannen in een soort ruimtepakken en met groene helmen op die allemaal liedjes hadden gemaakt van die soort Mario-nintendo-geluidjes. Echt supergrappig en we hebben heerlijk gedanst en gelachen!! We kregen ook nog eens spontaan een lift aangeboden van de Finse jongen waar ik die avond mee had zitten praten, dus dat was allemaal dikke prima!

Dag 3 zondag 12 november

Zondag zou er helemaal niks te doen zijn in Joensuu, daar waren we al voor gewaarschuwd. Iedereen zou in hun huizen en kamers blijven. Merel en ik zijn voor een mooie boswandeling door de sneeuw gegaan, prachtig! Daarna hebben we beide gechilld op onze kamers. Die avond zou Merel bij mij komen eten, maar mijn keuken was zó ontzettend ranzig!!! En het stonk er gigantisch. Dus ik ben die middag flink aan de boek gegaan en heb de keuken weer kookbaar gemaakt, dat was al een stuk fijner. ‘s Avonds hebben we samen gegeten en gesocialized. Toen zag ik ook voor het eerst mijn andere huisgenootje, de vriendin van Anne, ook een Duits meisje. Ze heeft zich voorgesteld en is toen met haar vriend naar haar kamer gegaan. Sindsdien heb ik haar nog niet weer gezien. Gelukkig weet ik van Anne dat ze ziek is en de hele tijd bij haar vriendje is. Dus in principe ben ik gewoon telkens alleen thuis. Ja Emmy (het vreemde, stille Finse meisje) is er wel, ik zie vak licht branden op haar kamer als ik aan kom lopen, maar ik zie en hoor haar nooit. Ik kijk er naar uit als dat Duitse meisje weer terugkomt, wat leven in de brouwerij!!

Dag 4 maandag 13 november

Deze ochtend moesten we er vroeg uit, want om 09:00 uur hadden we een afspraak op Merel haar stageplek. We hebben gesproken met de stagebegeleidster en het bleek dat ze dachten dat Merel een art-therapist zou zijn, in plaats van een drama-therapist. Nou ja, dat maakte dan ook weer niet zoveel uit, Merel zou een eigen groepje krijgen waar ze dan elke week mee kon werken. Ik kreeg er wel een goed gevoel bij, het was daar allemaal heel flexibel en relaxed, ik was ook van harte welkom. We mochten samen opdrachten doen daar en we konden altijd achter de computer om dingen voor school te maken. Heel relaxed.

Daarna zijn we nog de stad in geweest. We hebben de tweedehands winkel bezocht en daar allerlei prullaria gekocht om onze kamer nog meer op te pimpen en het gezellig te maken. ’s Avonds hebben we eerst boer zoekt vrouw gekeken (!!!) Het beeld stoorde zo ongeveer om de vijf seconden, maar dat gaf niks, ik heb het gezien en ben weer op de hoogte !! Daarna weer gezellig samen koken en bij elkaar eten en ook weer achter internet om te skypen en msn-en met klasgenootjes en Merels vrienden.

Dag 5 dinsdag 14 november

Vandaag zijn we alweer dinsdag. We zijn vandaag op de stageplek van Merel geweest om daar gewoon te kijken hoe het daar allemaal aan toe gaat. Het was in principe de eerste dag dat we daar echt waren en ik voel me er nu al thuis! Het is zó relaxed! Om negen uur beginnen ze eerst met een soort hersengymnastiek, daarna zijn we met een Engelse les mee geweest. In de pauze vroeg Merel of er ook een piano was: ja die was er, die hebben we meteen opgezocht en voila daar zat Merel achter de piano een prachtig liedje te spelen! Echt super!! De begeleidster vertelde ons dat het ook mogelijk was om in de pauze op de sofa’s te gaan liggen in de lerarenkamer en even een dutje te doen als je wou….! Dat is toch helemaal fantastisch!!! Op dit moment zit ik te typen. Ik wou zó graag een verhaaltje op mijn weblog plaatsen en ik heb nu eindelijk de tijd en ruimte om uitgebreid verslag te doen (jeetje ik zit al op het vijfde a-4tje in word, naja).

Morgen gaan we naar mijn stageplek, die ligt trouwens nog wel een aardig eindje buiten Joensuu. Ik ben heel erg benieuwd!!

Het is hier nu trouwens ongeveer – 1 of -2 graden overdag en ’s nachts is het kouder, maar binnen in de huizen is het echt superwarm!! Elke keer als ik in mijn kamer kom is het een heerlijk temperatuurtje! Ook ’s ochtends als ik wakker wordt is het lekker warm, veel warmer dan in mijn kamer in Nederland. De kachel blijft gewoon dag en nacht aan en ze hebben ook dubbele deuren en ramen. Dat is dus allemaal hartstikke prima. Met dat dekbedje is het tot nu toe dan ook nog wel te doen. Ook qua licht valt het hartstikke mee! Het is om een uur of half acht al ligt (het is hier btw een uur later) en om vier uur ’s middags is het echt donker. Verder ligt er gewoon constant sneeuw en dat maakt het ook een stuk lichter.

Zo nu ben ik zo ongeveer wel klaar, ik heb twee uur zitten typen, maar ben nu eindelijk bij. Ik ga zo ook proberen om foto’s bij m’n verhaaltje te plaatsen, maar ga eerst m’n eten van mijn kamer halen, want de kip moet nog een uur in de oven en het is al zes uur hier.

Nou da was het ff. Succes met alles wat jullie doen daar in Nederland!

Heel veel liefs en een dikke kus van Janneke