Bram en Anneke in town en verslag St.Petersburg!

Nou daar zit ik dan, in mijn eentje in Joensuu. Ik heb net mijn ouders op de ene en Merel op de andere trein gezet. Mijn ouders zijn hier twee nachtjes geweest. Ze reizen nu verder richting het Noorden, op zoek naar meer sneeuw. Vandaag gaan ze naar Nurmes, ongeveer twee uur hier vandaan met de trein. Merel gaat juist de andere kant op, naar het zuiden, Helsinki om precies te zijn! Opeens kon ook haar vriendje hier een tijdje komen in Finland en dus hebben ze afgelopen donderdag meteen de vlucht geboekt! Hij komt vandaag aan in Helsinki, Merel haalt hem op en ze blijven een nachtje in Helsinki slapen. Hij blijft hier tot zaterdag, echt supertof! Het is hier één en al visite. Als er nog meer mensen zijn die willen komen: jullie zijn allemaal van harte welkom! Het is echt niet zo ver hoor en we bieden een prachtige stad met schitterende natuur en veel gezelligheid natuurlijk ;-)!

Het grappige is dat net op het moment dat ik mijn vorige stukje op mijn weblog plaatste, waarin ik vertelde dat ik mijn kamer en de rest van het huis nog schoon moest maken en nog boodschappen moest doen, omdat mijn ouders over twee uur op de stoep zouden staan, mijn ouders Merels kamer binnen kwamen stappen waar ik dat stukje zat te typen. Ik was helemaal verbaasd!!! Hè???? Dat kon niet!!! Ze konden hier nog niet zijn, ze zouden hier pas over twee uur aankomen! Wat bleek nou, ze hadden de trein van twee uur eerder genomen en ze hadden geen telefoon bij hun waarmee ze mij konden bereiken, dus toen konden ze mij ook niet inlichten. Gelukkig had ik die dag daarvoor nog net verteld welke bus ze zouden moeten nemen en waar ik woon voor het geval ze dat nodig zouden hebben. Nou dat is dus maar goed ook, want nu wisten ze tenminste waar ze heen moesten! Het grappige was dat ze niet snapten bij welk appartementencomplex ze nou moesten zijn. Ik woon in gebouw 12 C. Die 12 staat op het A gebouw, maar die hadden ze nooit zien staan. Ze hebben uiteindelijk wel hun koffers voor het juiste gebouw neergezet, maar snapten niet hoe ze nou verder moesten. Toevallig was Merel net de was aan het doen en stond ze bij het raam naar buiten te kijken. Ze zag mijn vader wel staan met de tassen en dacht van: Hee wat leuk, misschien is dat ook wel een vader die zijn kind op komt zoeken, dat is grappig! Toen zag ze mijn moeder ook nog staan en ze had zoiets van: Jeetje dat lijkt Janneke haar moeder wel, echt toevallig! Dat moet ik straks even aan Janneke vertellen. Het kwam niet bij haar op dat het mijn ouders zouden kunnen zijn, want die zouden pas over twee uur aankomen dus dat kon niet. Toen begon mijn vader opeens te zwaaien, want die herkende Merel en dus Merel snel naar buiten rennen en ze begroeten. Zij heeft hun toen meegenomen naar haar kamer waar ik nietsvermoedend zat te typen dat mijn ouders over twee uur aan zouden komen. Haha! Dat was wel een verassing!

We hebben eerst even alles bekeken natuurlijk, ik heb ze mijn huisje laten zien en we hebben een lekker bakje thee gedronken. Ik had m’n ouders natuurlijk opdracht gegeven om van alles voor me mee te nemen, zoals lekker roggebrood van de bakker en allemaal nootjes die ik hier zo mis. Ik was helemaal blij met al dat lekkere spul!!! Zo nu en dan keek ik naar het tafereeltje en dan voelde het even heel vreemd dat mijn ouders daar zaten op mijn kamer. Tegelijk was het ook wel weer heel gewoon en normaal of zo, heel apart. Na de thee zijn we richting supermarkt gelopen, want ja, die boodschappen moesten nog steeds gedaan worden natuurlijk!! Eenmaal thuis ben ik gaan koken, ik heb ze mijn dagelijkse kost voorgeschoteld: Kip uit de oven, gebakken ui, een prutje van gebakken wortels en tomaat en rijst! Heel basic, maar wel lekker. Tenminste, dat vind ik, volgens mij had mijn vader het er niet zo op, maar dat maakte niks uit haha! “Ja, het is eten hè, de kip is wel lekker.” Na het eten nog gezellig naborrelen met z´n vieren en toen waren we allemaal ook wel zo moe dat we wel wilden slapen. Mijn ouders op mijn kamer en Merel en ik op die van haar. We hebben Merel haar bed naar mijn kamer gesleept, zodat mijn ouders niet op zo’n verrot matras hoefden te liggen, maar mooi twee bedden op gelijke hoogte hadden. Oh ja, we hebben ook nog even een sneeuwwandeling gemaakt naar het bos, want het sneeuwde heel lichtjes, prachtig!

De volgende dag hebben we lekker ontbeten en toen zijn we naar het centrum gelopen. Het stomme was dat alle winkels dicht waren omdat het een feestdag was: Drie koningen. Op die dag is iedereen vrij en zijn de winkels gesloten. Tsja en wat moet je dan laten zien?..... De kroegen waar we altijd heengaan natuurlijk! We hebben eerst in een eetcafeetje gezeten, want de kroegen waren nog niet open. Om een uur of half drie zijn we richting Irish pub gegaan en toen hebben we daar de hele middag gezellig gezeten. ’s Avonds weer gegeten en met z’n allen bij mij in de keuken zitten kletsen. Mijn vader is vandaag jarig: Bram is aBRahAM geworden en dat hebben we gisteravond om twaalf uur even gevierd natuurlijk. Ik had een fles champagne gekocht in Rusland en die hebben we toen ontkurkt. Het voelde bijna als een soort oud en nieuw, we verwachten eigenlijk ook vuurwerk, maar dat was er niet natuurlijk! Ik had nog een paar kleine cadeautjes gekocht en die heeft ‘ie gekregen (echte Finse wodka). We hebben nog tot een uur of één gezellig gezeten en toen zijn we richting bedje gegaan. Vanochtend zouden ze om 11:50 met de trein richting Nurmes, ze moesten dan om 11:20 met de bus vanuit Hukanhauta, de wijk waar wij wonen. Ze wilden ook nog graag even een wandeling door het bos maken, dat kon nog makkelijk. Eerst wou mijn moeder alle tassen ingepakt hebben en toen het ongeveer 10:20 was zijn we richting het bos gegaan. We hadden nog een uur, dus we konden nog prima een stukje lopen. We zouden de rode bordjes volgen, dat hadden Merel en ik ook al een keer gedaan. Ik zei dat we dan niet die hele route konden lopen, dat we gewoon weer terug zouden moeten gaan om op tijd voor de bus te zijn. Maar mijn vader dacht op een gegeven moment dat het makkelijk moest kunnen. Toen zijn we dus doorgelopen. We kwamen op een gegeven moment weer bij het grote pad uit waar ze gister ook hadden gelopen en toen hadden ze nog wel een halfuur moeten lopen terwijl het al elf uur was. Kut, zouden ze bus ook nog missen, domkoppen die we waren. Toen zijn we binnendoor (dat is wel een Nederlands woord toch?)gegaan. Mijn moeder had al zoiets van: laat maar zitten, we halen het toch niet meer, maar mijn vader en ik wilden nog niet opgeven. We hebben keihard gelopen en zijn tientallen keren bijna uitgegleden, maar uiteindelijk was daar het einde van het bos en hebben we de bus op het laatste nippertje toch nog gehaald. Merel moest ook met die bus, want die zou de intercity van 12:10 nemen om naar Helsinki te gaan. Zodoende heb ik dus eerst m’n ouders en toen Merel uitgezwaaid. Nu zit ik hier op Merel haar kamer te typen, daar heb ik nu alle tijd voor. Ik zou mijn Rusland verslag nog afmaken namelijk en dat ga ik nu ook doen. Here we go:

Vrijdagochtend 05:00 uur... de wekker ging, het was tijd om op te staan want om 06:00 uur werden we bij de supermarkt in onze buurt verwacht. Daar zouden we door een bus opgepikt worden was ons verteld. Ik had nauwelijks een uur geslapen. Niet omdat we weer gefeest hadden en zo laat naar bed waren gegaan, maar ik kon gewoon niet in slaap vallen. Teveel aan mijn hoofd waarschijnlijk, ik voelde me ook ziek worden. Daar had ik echt geen zin in, niet in Rusland met oud en nieuw, dat wou ik niet. Nou ja, we zouden wel zien. Om kwart voor zes stond ik buiten op Merel te wachten, ook zij had nauwelijks twee uur geslapen. Maar wat maakte het uit, we hadden een busreis van zo’n tien uur voor de boeg, dus we hadden genoeg tijd om dat weer in te halen. Zo liepen we daar op de vroege vrijdagochtend met de backpacks op onze rug en de sneeuw knerpend onder onze voeten door Joensuu, klaar voor de trip naar Rusland. We hadden beide geen idee wat ons te wachten stond, we lieten het allemaal maar over ons heenkomen.

Om 06:10 was daar de bus die ons op zou pikken, hij zat al vol met mensen. Toen we ons net een beetje geïnstalleerd hadden kwamen er nieuwe mensen in de bus bij en toen bleek dat zij op onze stoelen moesten zitten, die waren voor hun gereserveerd. Oké dan, wij hadden geen idee natuurlijk. Er waren nog twee plaatsen over bij een vierspan. Er zat al een stelletje tegenover elkaar en daar zijn wij naast gaan zitten. Lekker tegen het raam aanhangen en tegen elkaar aanliggen om zo in slaap te vallen konden we dus wel vergeten. Toen maar proberen om met ons hoofd op het tafeltje tussen ons in te gaan liggen, maar dat werkte niet. Acht wat, dan maar niet slapen. De zon kwam langzamerhand op en dat was echt prachtig om te zien!! Wauw, wat een schitterend stuk ongerepte natuur kwam aan ons voorbij!! Grote bossen, met sneeuw bezaaide bomen, hele vlaktes wit met zo nu en dan een schattig houten huisje.......dit was echt Finland. Prachtig! We hebben echt intens genoten van al dat moois dat we onderweg gezien hebben. We stopten regelmatig om even te eten en onze beentjes te strekken, verder hadden we heel veel controles bij de grens, maar daar vertel ik straks nog wel wat over.

Na een uur of langer door Sint Petersburg gereden te hebben (er wonen vijf miljoen mensen in St. Petersburg, net zoveel als in heel Finland, echt niet te geloven!!) kwamen we eindelijk aan bij ons hotel. Het was een vet mooi ding, gigantisch groot met een fantastische entree en receptie! Nadat we ingecheckt hadden zijn we naar onze kamer gegaan op de vierde verdieping. Heerlijk luxe met een bad, televisie, heerlijk beddengoed en een geweldig uitzicht over een deel van de stad! We hebben even wat dingetjes uitgepakt en ons bed gecheckt en toen zijn we de stad ingegaan. We vonden het beide een beetje eng om daar zo over straat te lopen. Ik hield ook telkens angstvallig mijn tas in de gaten, terwijl ik dat normaal helemaal niet heb. Als je iets wilt jatten dan moet je bij mij zijn om het zo maar te zeggen, wat dat betreft heb ik echt veel te veel vertrouwen in mensen, maar hier in Sint Petersburg hield ik mijn tas heel goed in de gaten. We wilden graag naar de supermarkt, maar die was echt moeilijk te vinden. Uiteindelijk hebben we een paar mensen gevraagd. Het hele groepje zei dat ze geen Engels spraken, maar gelukkig was er een jongen die wel wat Engels sprak en ons uitlegde waar een supermarkt was. Nou, die hadden we zelf nooit gevonden, van de buitenkant leek het absoluut niet op een supermarkt. Binnen in de supermarkt was het een grote chaos. Het was klein en er stond heel veel. Er lag ook fruit en groente dat al lang niet meer goed was en het vlees zag er niet uit alsof je het op kon eten, brrr, het sprak ons in ieder geval niet aan. Het meeste spul was ook zo gewoon neergekwakt. Niet netjes uit de dozen gehaald en keurig op een rijtje gezet, maar het lag en stond daar maar gewoon zo, alsof ze het daar hupakee neergesmeten hadden of zo. Alleen het naar de supermarkt gaan was dus al een hele ervaring.

Daarna zijn we ergens gaan eten met onze tas vol boodschappen en een dikke jerrycan met zeven liter water of zoiets. Je kunt namelijk absoluut niet uit de kraan drinken in Rusland! Ik rook het water al als ik alleen maar m’n handen stond te wassen en ik wel een halve meter van het water afstond met mijn neus. Echt vies dus, brrrr. Anyway, we zijn naar een hartstikke leuk en gezellig tentje geweest waar ze gelukkig een Engelse kaart hadden en begrepen wat we zeiden. Nadat we ons het eten goed hadden laten smaken zijn we weer terug naar het hotel gelopen. We waren moe en wilden slapen, dat hebben we toen ook gedaan, we zijn lekker vroeg naar ons bedje gegaan. Het grappige is dat als we vanuit ons gewone leven in Nederland deze trip naar Rusland hadden gemaakt, we echt wel uit waren gegaan die avond. Dan zouden we echt wel het nachtleven van St.Petersburg ontdekt hebben!!! Maar deze Rusland-trip is voor ons gewoon een onderdeel van de hele grote trip die we maken. We beleven zoveel, we doen en zien zoveel en op een gegeven moment ben je ook wel een beetje verzadigd of zo. Niet dat het saai wordt, maar je kunt niet altijd maar doorgaan en doorgaan. We wisten dat we beter konden gaan slapen als we nog wat aan de komende twee dagen wilden hebben.

De volgende ochtend was er om tien uur een sightseeing tour die bij onze trip hoorde, iedereen die wilde mocht mee. Dit was onze kans om wat van St.Petersburg te zien, dus die hebben we maar gegrepen. Uiteraard was de uitleg van de gids in het Fins. Die vrouw heeft hele verhalen afgestoken, maar wij begrepen er niks van. Dan stonden we weer twintig minuten stil bij een gebouw die we na een minuut wel bekeken hadden vanachter de busramen en die gids bleef maar praten. Op een gegeven moment had ik echt zoiets van: Kan die vrouw ook uit? Gelukkig mochten we zo nu en dan ook uit de bus en even rondkijken. Bij één van die stops kwamen we ook nog een man met een kleine beer tegen die vastzat aan een veel te klein touwtje en hij had een soort kapje om zijn mond, zodat hij geen mensen kon bijten. Vreselijk was dat om te zien. Je kon die gast dan wat geld geven en dan kon die beer wat trucjes doen. Echt afschuwelijk. Aan de ene kant wilden we er een foto van maken om te laten zien hoe vreselijk het was, maar aan de andere kant wisten we dat we dan net zo slecht waren als al die andere toeristen die wat geld gaven om die beer trucjes te zien doen. We hebben dan ook geen foto genomen en zijn snel doorgelopen. We hebben tijdens de bustrip een deel van St. Petersburg gezien en ik kan wel zeggen dat het een stad is met ongelofelijk veel prachtige gebouwen!! Heel erg indrukwekkend, het ene gebouw is nog mooier dan het andere gebouw. Hoe ze dat allemaal gemaakt hebben is echt ongelofelijk!

Wat ook meteen opviel was het verschil tussen de Russische en Finse mensen voor de stoplichten. Finnen respecteren het rode licht, ze stoppen. Zowel de voetgangers als de mensen in auto’s en bussen en dergelijke. Ik ben vaak geneigd om, wanneer ik als voetganger voor het rode licht sta en er geen auto of fietser aankomt, gewoon over te steken. Maar dat doen de Finnen niet, het is ook respectloos als je het wel doet. In Rusland is het verkeer een chaos. Rood is niet rood. Er zijn zat auto’s die gewoon doorrijden ook als ze eigenlijk moeten stoppen en veel voetgangers steken gewoon over op het moment dat het kan en niet als het licht op groen is.

Wat ook nog heel grappig is, is dat bij grote kruispunten een bordje onder de stoplichten hangt waarop je kan zien over hoeveel tellen het licht weer op rood of groen zal springen, ideaal natuurlijk. Iets wat ze trouwens zowel in Finland als Rusland hebben is dat het stoplicht niet alleen op oranje springt tussen groen en rood, maar ook tussen rood en groen. Dan weet je dus niet alleen wanneer het licht bijna op rood springt, maar ook wanneer je weer bijna kunt rijden.

We konden heel goed het verschil horen als mensen Russisch of Fins spraken en op één of andere manier voelde het zó vertrouwd als mensen Fins spraken. Het voelde echt als onze eigen taal. Ik had dan telkens zoiets van: Oh gelukkig, iemand die Fins spreekt, dat kunnen we tenminste verstaan, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is. Ik bedoel, we kennen inmiddels echt wel een aantal woordjes Fins, maar als ze gewoon met elkaar praten, verstaan wij echt niet wat ze zeggen. Toch voelde het zó vertrouwd en goed als mensen Fins spraken. Ik voelde me echt bij de Finnen horen, dat was wel heel bijzonder en mooi om te ervaren.

Jeetje, nu heb ik al zoveel getypt en ik ben nog niet eens bij oudejaarsavond. Dat komt gewoon omdat het toch wel heel veel indruk heeft gemaakt en omdat Rusland toch wel heel erg verschillend is met Nederland en Finland. Nou ja, ik ga gewoon vrolijk verder .

Ik was gebleven bij de sightseeing tour. Nou dat was dus niet echt een succes, we wilden toch liever zelf even St. Petersburg ontdekken. Dat hebben we die middag toen ook gedaan. We zijn met de metro vanaf ons hotel nog verder het centrum in gegaan. Ook het met de metro gaan was weer een hele belevenis! Je moet eerst een muntje kopen, die gooi je dan door een apparaat en dan mag je erdoor. Vervolgens heb je een rij roltrappen naast elkaar waarmee je naar beneden of omhoog gaat en ik zal je zeggen: dat wil je ook niet lopen! Je gaat echt een gigantisch stuk naar beneden, je staat wel twee of drie minuten op die roltrap om helemaal beneden of boven te komen, onvoorstelbaar! Dan sta je in een soort gang met links en rechts deuren die zo nu en dan open gaan en waar dan allemaal mensen instappen en uitstappen. Er staat verder helemaal niet welke tram er aankomt en wat voor kant die op gaat of zo, we snapten er niks van. We hebben hulp gevraagd aan enkele mannen die daar werkten en één jongen heeft ons hartstikke goed geholpen waardoor we in de juiste tram kwamen. Gelukkig wisten we dat we na twee stations eruit moesten, want er staat echt helemaal nergens aangegeven waar je bent of zo. Zo zijn we die middag het centrum in geweest en hebben ons laten overspoelen door indrukken. We zijn op een markt geweest en daar was het zó druk! Je durft echt niet stil te blijven staan, want je staat constant mensen in de weg. Dat is zó´n verschil met Finland!! In Finland is het rustig en zullen mensen je niet aanduwen of zoiets om erlangs te kunnen, dat hoeft ook niet natuurlijk omdat het niet zo druk is. (Tenminste dat is onze ervaring, ik zal niet alle mensen over één kam scheren). Op een gegeven moment zijn we weer teruggegaan, ik wou nog graag wat lekkere nootjes kopen bij een vrouw. Ze probeerde telkens wat te zeggen maar ik begreep haar niet en toen werd ze gewoon bijna boos op mij, ik wist niet wat me overkwam. Had ik iets verkeerds gedaan of zo? Nou ja, ze zal wel een slechte dag gehad hebben.
We hebben ook nog geprobeerd om tickets voor het één of ander te krijgen, een mooie Russische operavoorstelling of kaartjes voor het circus, maar alles was al uitverkocht natuurlijk. Dat gaf niks, dan zouden we wel naar de bar in ons hotel gaan. Twee Finse vrouwen van dezelfde bustrip als waar wij mee naar St.Petersburg waren hadden ons verteld dat ze daar een hele leuke avond hadden gehad en dat de barman Engels sprak. Toen we daar die avond heen zouden gaan kwamen we eerst nog op een andere verdieping waar we vette muziek hoorden. Wij kijken natuurlijk, we zagen allemaal mensen feesten vanachter het raam, maar het was duidelijk een ´private party´ en niet voor ons bedoeld. Toen we daar zo stonden te kijken kwam er opeens een dronken gast op ons af die ons begroette en ons zo mee naar binnen nam. Ik zag er eerst de humor nog wel van in: zo kom je nog eens ergens, het was een bedrijfsfeest en iedereen was al behoorlijk dronken. Ook diezelfde man die ons mee naar binnen had genomen had hem goed hangen, hij bleek de manager van het bedrijf te zijn of zo. Hij bood ons natuurlijk meteen van alles aan, maar wij hoefden niks. Die gast was ook wat teveel in to me, hij wou duidelijk meer dan alleen maar even gezellig praten. Merel en ik zijn hem toen ook maar weer snel gesmeerd. In de bar hoopten we wat gezelligheid te vinden, maar dat viel vies tegen. Er zaten slechts een paar mensen en de barman kon inderdaad Engels, maar we hadden het er algauw bekeken. Het klinkt stom maar die avond hadden we beide zoiets van: zaten we maar in ons vertrouwde Joensuu, in the Irish Pub of zo, daar hadden we toen echt zin in, stom he!! Maar ook wel weer heel positief natuurlijk, dat we ons zo op onze plek voelen in Joensuu.

De volgende dag uitgeslapen en daarna ben ik even alleen de stad in geweest, want Merel wou liever nog even in haar boekje schrijven. Ik werd er niet blijer van. Ik kwam allemaal zwervers tegen en ik ben weer naar de supermarkt geweest om wat te halen. Nou, was het vrijdag druk, nu was het overvol! Het was één groot kippenhok!! Het was werkelijk waar verschrikkelijk. Ik werd van alle kanten aangeduwd en kon nergens langs, iedereen probeerde overal bij te komen, maar we stonden elkaar allemaal in de weg. Het was echt verschrikkelijk! Dat het zo druk was kwam omdat het oudejaarsdag was en we hoorden later dat na oud en nieuw de winkels een week lang gesloten zijn, want dan heeft iedereen vakantie of zoiets. Ik ben in ieder geval weer gauw teruggegaan naar ons hotel, ik had eerst wel weer genoeg St.Petersburg gehad. In onze hotelkamer hebben we nog even lekker gechilld en genoten van het prachtige uitzicht vanuit ons raam.

´s Avonds zijn we in bad geweest en toen we ons aan het optutten waren om uit eten te gaan en daarna de stad in te gaan om ‘the place to be’ te zoeken, werd er op onze hoteldeur geklopt. Ik had echt zoiets van: wie kan dat nou zijn? Ik dacht heel even dat het misschien John de Engelsman was die we in Helsinki in het hostel ontmoet hadden en ook in St.Petersbrug zou zijn met oud en nieuw. Ik dacht dat hij op één of andere manier achter ons adres was gekomen. Maar hij was het niet, het was onze buurvrouw die samen met haar zus met deze trip mee was, die twee Finse vrouwen. We hadden de dag ervoor, na de sightseeing trip gevraagd wat ze gingen doen met oud en nieuw, dat wisten zij toen ook nog niet. Nu stond die ene vrouw bij ons aan de deur en nodigde ons uit om bij hun in de kamer wat te komen drinken en later samen de stad in te gaan om het nieuwe jaar in te luiden. Merel en ik werden helemaal blij, wat fantastisch dit!!!! We hebben die uitnodiging dan ook met plezier aangenomen!! We klopten bij hun aan, werden binnen gelaten en voordat we het wisten stond de fles champagne al op tafel, wát, onze glazen waren al ingeschonken. We hebben hartstikke gezellig met elkaar gezeten, gekletst en gelachen. Zo nu en dan keek ik even vanaf een afstandje naar het tafereel: Merel en ik die hier samen met twee Finse vrouwen die we eigenlijk helemaal niet kenden, maar waar we het ontzettend gezellig mee hadden, in een hotelkamer van een gigantisch hotel midden in het centrum van St.Petersburg zaten op oudejaarsavond.......echt niet te geloven, zó ontzettend bijzonder!! We kwamen er ook opeens achter dat het was gaan sneeuwen!! Dat was helemaal fantastisch, dan hadden we dus ook nog eens een witte oud en nieuw!! Om een uur of elf, half twaalf zijn we naar de metro gelopen. Gelukkig wisten die twee vrouwen waar we heen moesten, daar waren Merel en ik zelf nooit achter gekomen. Het was een drukte van belang bij de metro. Allemaal opgedofte en uitgelaten mensen, vooral jongeren. Ik vond het geweldig! Iedereen stapte bij dezelfde halte uit. We werden helemaal meegesleurd door de gigantische massa mensen. Dit keer kon het me niks schelen, ik liet me helemaal meevoeren en schreeuwde en joelde net zo hard mee als al die anderen, geweldig!! Merel en ik genoten met volle teugen! Toen waren we alleen nog maar in het metrostation. Eenmaal buiten was het hartstikke nat, het sneeuwde wel, maar het vroor niet dus alle sneeuw smolt meteen weer. Binnen de kortste keren waren Merels en mijn schoenen en sokken dan ook helemaal doorweekt, maar dat maakte ons niks uit. We kwamen al vrij gauw bij een podium met allemaal Afrikaanse mensen die dansten en muziek maakten en daar zijn we bij gaan staan. We hebben gedanst, gesprongen en gehupt, fantastisch!! Toen was het ook al vrij gauw twaalf uur, dat ging heel snel. Net daarvoor had één van de twee vrouwen me de fles champagne gegeven die we mee hadden genomen, zodat ik hem open kon maken, maar dat lukte me niet. Zij was samen met haar zus bezig om die fles open te maken. Haar zus zocht naar de kurkentrekker, die had ze meegenomen voor noodgevallen zoals deze. Ik had dat niet echt in de gaten, want ik had die kurkentrekker in mijn zak en terwijl zij bezig waren werd het twaalf uur. Merel en ik waren uitzinnig van blijdschap, omhelsden elkaar en sprongen in de rondte. Wauw, wat was dat fantastisch!! Toen zag ik dus die twee zussen bezig met de champagnefles. Ik gaf meteen die kurkentrekker aan hun, oeps sorry, had ik even hun ´twaalfuurmoment´ verpest. Nou ja, de fles was toen zomaar open natuurlijk! We hebben samen uit de fles gedronken elkaar omhelsd en elkaar gelukkig nieuwjaar gewenst. Wat ons trouwens opviel is dat niemand elkaar ging zoenen of zo. In Nederland moet je echt bij honderd mensen langs die je allemaal gelukkig nieuwjaar toewenst en drie zoenen geeft, maar hier gebeurde niks, ook geen hand, niks. Ook wel weer bijzonder om mee te maken. Toen het bij ons trouwens twaalf uur was, was het in Nederland nog maar tien uur. Wij zijn dus twee uur eerder 2007 ingegaan dan jullie en een uur eerder dan de Finnen. In principe hadden we dus drie keer een reden om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen, dat hebben we ook gedaan.

Na een tijdje zijn we verder gelopen naar de plaats waar het echt allemaal gebeurde. Op een gigantisch plein voor ‘the winterpalace’. Ongelofelijk, zoveel mensen als daar waren!! Met het vuurwerk viel het trouwens ontzettend mee, ik had een gigantisch groot vuurwerk verwacht, maar er werd gewoon zo nu en dan wat afgestoken, niet echt iets groots of zo. Ik heb in Oosternijkerk heel wat meer en groter vuurwerk af zien gaan tijdens oud en nieuw. Maar dit vond ik juist fijn, het hoeft ook niet zo’n overdaad aan vuurwerk te zijn. Op dat plein heb ik alles even goed in me opgenomen, al die mensen, dat prachtige gebouw, de hele sfeer, het feit dat we daar waren, het was gewoon fantastisch!! Later zijn we al dansend en springend naar een bar gegaan waar we onze schoenen en sokken uit konden trekken, die waren echt zeiknat. Daar hebben we weer champagne gedronken uit echte glazen. Ondertussen had zich ook nog een jongen bij ons gezelschap gevoegd die we op straat tegen waren gekomen. Hij hoorde ons Engels praten en sprak ons aan. Hij was al een tijd student in Rusland, maar kwam eigenlijk uit Italië en Engels spreken was zijn hobby, nou prima, join us. In die bar zijn Merel en ik gaan dansen. Het was meer een restaurant dan een bar, het was ook vrij chique, niet een plaats waar mensen gingen dansen of zo, maar uiteindelijk hebben we toch bijna iedereen die daar zat meegekregen om te dansen! We hebben er echt weer een feestje van gemaakt! Hartstikke leuk!! Rond half vier stelden de vrouwen voor om weer terug te gaan naar het hotel, ik wou op zich nog wel blijven, maar Merel was ontzettend moe en wou gaan, dus toen zijn we weer richting metro gelopen. Het punt was alleen dat het metrostation nog niet open was. Er stonden al heel veel mensen te wachten. Uiteindelijk hebben we daar een uur gestaan, dus je kunt nagaan hoeveel mensen er inmiddels stonden. Het was eigenlijk best wel eng. Net voor ons brak een gevecht uit en de Russische politie kwam er bij. Allemaal van die mannetjes met helmen op en zo. Je wilt niet in handen van de Russische politie vallen, het is hier allemaal zo corrupt als het maar kan en ze pakken je zo zonder reden op. Ik was dan ook best wel bang dat ik tegen die politie aangeduwd zou worden, want toen het metrostation uiteindelijk openging had ik geen enkele zeggenschap meer over waar ik heenging, ik werd totaal meegesleurd door de massa. Gelukkig kwamen we voorbij de politie, maar de massa bleef duwen, op een gegeven moment kreeg ik echt bijna geen adem meer. Dat was best wel creapy, maar tegelijkertijd kon ik er ook wel weer om lachen, wat een belevenis dit ook weer. Uiteindelijk zijn we in het station meegevoerd en toen hield dat dringen ook meteen op. We moesten alleen nog tickets halen en die gigantische trappen weer naar beneden toe. Gelukkig zijn we elkaar niet kwijtgeraakt in die ongelofelijke massa mensen. We zijn veilig en wel in ons hotel aangekomen en lagen om een uur of vijf in ons bedje, dat hadden we netjes gedaan.

Het was echt een ongelofelijke en onvergetelijke oud en nieuw!! Wat een indruk heeft dat op me gemaakt! Het was overweldigend en intens, heel erg bijzonder. Ik ben heel blij dat ik het mee heb mogen maken. Dat is inderdaad weer eens wat anders dan oud en nieuw in de Terp vieren.

Toch heb ik niet de behoefte om vaker naar St.Petersburg of überhaupt Rusland te gaan. De sfeer en de mentaliteit is zó anders!! Je komt ook echt niet zomaar Rusland in trouwens. We moesten eerst al een visa van € 60,- aanvragen om alleen maar vier dagen in Rusland te mogen zijn. Vervolgens kregen we al die controles voor en na de grens: Mensen in uniformen die de bus inkomen en je paspoort controleren en vervolgens tellen hoeveel mensen er in de bus zitten. Op de heenweg kregen we een briefje van de buschauffeur die we in moesten vullen. Onze naam en gegevens werden gevraagd, de duur van ons verblijf in Rusland en de reden waarom we naar Rusland gingen. Dit moesten we in tweevoud invullen. Het eerste briefje werd bij de Russische grenscontrole ingenomen. Het tweede briefje werd tezamen met ons paspoort bij het hotel ingenomen. Die hebben we aan het einde van de vier dagen weer teruggekregen met een stempel van het hotel erop dat we er daadwerkelijk die vier dagen zijn geweest. Op de terugweg moesten we dit briefje weer laten zien bij de grenscontrole, het werd ook ingenomen. Zo wisten ze zeker dat we drie nachten en vier dagen in Sint Petersburg in dat hotel hadden gezeten. Toen hadden we nog de echte paspoortcontroles waarbij iedereen eruit moet en ook de bus wordt gecontroleerd. Ook daarna kwam er nog weer iemand de bus in om ons nog een keer te controleren.

Uit Rusland betekend nog niet meteen in Finland. Je hebt dan eigenlijk een klein stukje niemandsland tussen de twee controleposten. Ook bij de Finse grens werden we gecontroleerd natuurlijk. Op de terugweg zat ik daar weer te wachten in de rij en ik had het eerst niet door met mijn slaperige hoofd, maar toen keek ik naar de gezichten van de mensen van de douane en ik zag die vriendelijke glimlach op hun gezicht.........wat een verschil!! Wat had ik dat gemist, dat merkte ik nu pas heel sterk, nu we weer terug waren!! Het was aan de ene kant een heel klein en subtiel, maar tegelijkertijd ook een ontzettend groot verschil met de Russische mensen. Ook die Finse mensen hadden een uniform aan en er was zelfs een hond die keihard blafte, die hebben we beide Russische controle niet eens gezien, maar het verschil was zo duidelijk voelbaar. Het was echt als thuiskomen, een verademing om uit dat strenge Rusland weg te zijn. Merel en ik waren beide echt ontzettend blij dat we weer terug in Finland waren!

Zo nou, ik heb inmiddels al heel wat getypt en hier laat ik het eerst maar even bij, jullie zijn weer helemaal op de hoogte. Ik ben afgelopen week alweer naar stage geweest en morgen moet ik weer natuurlijk, ja want we doen ook echt wel wat hier hoor!! ;-)

Ik wens jullie allemaal veel succes op school, op het werk of thuis!

Liefs van Janneke